Poicardie, Normandië en Bretagne

[FastLoe]

Is al weer wat ouder (juni 2009) maar gezien de belangstelling die er heerst voor deze stre(e)k(en) ben ik toch maar zo vrij geweest mijn verslagje ook hier te plaatsen.

De foto's kun je terugvinden in mijn fotoboek op Hyves
http://fastloe.hyves.nl/album/40886577/ ... _state__=3

'T is eigenlijk best een lap text geworden, maar is dan ook voor de doorzetters enzij die voor dit jaar plannen in die richting hebben


30 Mei 2009, Dag 1, de eerste vakantie rit ...... 465Km en 84 fotootjes gescoort

De eerste rit gaat via een stuk snelweg door Nederland en België naar het noorden van Frankrijk, eerlijk gezegd heb je via deze roue ook niet echt veel keus maar, de eerste overnachting is in Drancourt (Picardie) dus wel zo logisch.
Om een uurtje of 4 in de middag kom ik aan en nadat ik een rustig plekje heb gevonden, 10 beschutte kampeerplaatsen en niemand verder te zien, staat binnen een half uurtje de tent en is de motorfiets afgeladen en zijn de spullen uitgepakt. Lekker vlot maar ik ben aan het begin van m'n vakantie, dus nog uitgerust.

Ik besluit de dichtstbijzijnde supermarkt op te zoeken, gelukkig wist ik de weg nog, en ben van plan een éénpansfeestmaaltijd te gaan bereiden.
Teruggekomen op de kampeerplaats, is de situatie volkomen veranderd, er is een hele kudde oude britten met 4x4's en gigantische caravans geariveerd en nu ik via een andere kant het kampeerterreintje oprijd, zie ik ook het bordje. De hele week gereserveerd, vandaar dat het zo rustig was. Helaas stond dit bordje maar aan één kant van het terein en helaas voor de Britten, ik verkas niet meer.

Het lijkt verder zo makkelijk, je neemt een grote 4x4, een grote caravan en gaat staan waar je wilt, echter die Britten zijn ruim 3 uur bezig om alles op z'n plaats te krijgen. Een constant gemanouvreer van grote diesels en caravans. Als de zaak eenmaal staat en ik denk rustig aan m'n biefstukje champions te kunnen beginnen, komt er een BBBQ (Britse BarBeque van 5 vierkante meter) tevoorschijn. De dieselwalmen zijn nog niet opgetrokken of ze beginnen met z'n allen allerlei dierlijke lichaamsdelen te cremeren.
Van verbazing vergeet ik mijn biefstukje, die is inmiddels Well-Done geworden en de championnetjes, ach, zien er ook niet meer uit.

Uiteindelijk, besluit ik de maaltijd dan maar met de croissantjes die ik voor morgen als ontbijt gereserveerd had. Het rumoer en het gedoe van de Britten zat, besluit ik nog even een rondje te gaan rijden, Saint-Vallery-Sur-Somme lijkt me een geschikt doel, ik heb daar leuke herinneringen aan en bezoek het oude treinstationnetje met het toeristische stoomtreintje. Als ik later via de hoger gelegen delen van de stad terug wil rijden, bespeur ik tussen twee huizen door een oude Engels sportwagen. In een glimp besef ik dat er hier zomaar een Jag geparkeerd moet staan, buiten, op sytraat en nu eens niet in een museum. Ik ga tussen de huizen door op zoek naar z´n parkeerplaats en plots, spot ik er twee, beide grijs en van hetzelfde type. Geweldig. Na een paar fotorondjes om de wagens gemaakt te hebben, wil ik nog eventjes aan de boulevard rond gaan hangen en wat plaatjes te maken van de prachtige huizen die daar staan. Om daar te komen moet ik de parkeerplaats van een hotel langs, of eigenlijk over en laat het daa nou helemaal vol staan met Engelse antieke sportwagens, allemaal type Jag, 6 cilinders in lijn. Hier moeten dan eerst maar de nodige plaatjes van gemaakt worden, voor je het weet moet je weer 12 Euro entree betalen om zoiets te kunnen zien en hier staan ze gewoon in het wild.

Als ik uiteindelijk weer in het donker op de camping aan kom, is deze gesloten en kan je er eigenlijk niet meer op. Gelukkig zijn Franse slagbomen aan de korte kant en motorfietsen, aan de smalle. De zijkoffers lagen gelukkig in de tent en zo vormt deze `onoverkomeloijke` barrièrre niet veel meer dan een klein beetje oponthoud.

Helaas hebben de Britten nog veel meer dierenlijken verzameld en cremeren ze rustig door. Ingesloten, tussen luidruchtige bejaarde Britten met een verbrandingsfeestje, sluit ik me op in m´n tentje.
Morgen is het weer vroeg dag.
Als ik eindelijk lig en m´n hoofdkussen samengesteld heb van de kleding die ik vandaag aan had, besef ik dat het eigenlijk al de volgende dag is.

By the way, de eerste 9 plaatjes uit het Frankrijk 2009 Fotoalbum zijn op deze dag geschoten


31 Mei 2009, Dag 2, de rit naar Honfleur ...... 235Km en 52 fotootjes gescoort.

Een kort ritje vandaag, wat kilometers betreft dan. Doordat ik helemaal binnendoor ben gereden, naar Honfleur en er waarschijnlijk zo'n paar duizend ingeblikte pinkstertoeristen op het zelfde idee zijn gekomen, denk ik dat m'n gemiddelde snelheid zo rond de 50Km/uur lag.
Bovendien, zwermen er op die Franse binnenwegen, insecten rond, zo groot als kalkoenen en laten die nou net allemaal de trek naar het noorden begonnen schijnen te zijn. Britse insecten waarschijnlijk ook nog eens want om de één of andere reden, komen ze mij allemaal tegemoet op mijn weghelft. Ik heb vaker moeten stoppen, 25 keer ongeveer, om m'n helm schoon te schrappen dan om te tanken.

Vanuit Drancourt kon ik het niet nalaten om eventjes Le Tréport aan te doen. Ik weet dat de oude binnenstad, druk tot zeer druk is maar weet ook dat aan de zuidkant van de stad, hoog op de krijtrotsen een uitzicht punt aangelegd is. Ik besluit daar even halt te houden om te kijken of ik m'n ultieme stadsoverzicht (wat ik daar elke keer weer probeer) te maken. Op de één of andere manier, lukt het me nooit goed om het beeld vast te leggen. Maar goed, we hebben het weer eens geprobeerd.

Het leuke van binnendoor rijden is dan weer wel dat je foto's kan maken van plekken waar je niet geweest bent. Ingewikkeld mischien maar laat me het even verduidelijken. De snelste route van Drancourt naar Honfleur, voert namelijk over de Pont de Normandie. Een gigantische brug die in de buurt van Le Havre over de Seine voert. Rijdend over die brug, met 500Kg bagage opgestapeld op de topkoffer, is het met een flinke zijwind, heel lastig, al rijdend op die brug, foto's te maken van die brug. Ga je nou lekker binnendoor, neem je een klein bruggetje stroomopwaarts en kom je uiteindelijk aan de zuidkant van de Seine, bij de Pont de Normandie uit. En dan kan je er wel een fotootje van maken.
Die brug is trouwens hoog genoeg om hem vanuit verre omstreken te zien. Zelfs de horizon van Honfleur is erdoor aangetast, of opgefleurt, hoe je het maar wilt bekijken

Aangekomen in Honfleur blijkt het, rustieke havenstadje, waar een collega mij op geattendeerd had, veranderd te zijn in een soort Disneyland for Adults. Nog nooit zo'n grote mensenmassa in zo'n klein plaatsje gezien. De straatjes zijn bovendien smal, zo smal dat ik met de motorfiets maar nauwelijks de traag voortkruipende file kan passeren. Omdat ik nu al een tiental minuten achter een ouwe grijze Nederlandse Volvo station (pa, ma en drie kids, allen met rood hoofd) rondkruip, en nog geen 100 meter afgelegd heb, besluit ik het er toch maar op te wagen.
Bij elke tegenligger (en dat waren er nog al wat) gedwongen tussenvoegend omdat het gewoonweg niet pastte. Het zweet druipt onder de helm vandaan (en uit m'n mouwen. Tot overmaat van ramp begint de coolfan van de Suzuki ook een partijtje mee te blazen, de omgevingslucht van een graadje of 25, veranderd daardoor in een hetelucht fan van een kleine 70°C.

Uiteindelijk heb ik na een uurtje saunarijden, de 2 kilometer die dit stadje groot is afgelegd en duik ik de eerste dichtstbijzijnde camping op. Ook nu staan we binnen een uurtje. Is wel nodig ook want het is tenslotte zondag en 1e pinksterdag en ik moet nog op jacht naar voedsel. Natuurlijk, ik zou een restaurantje in kunnen duikn en me een feestelijk maaltje kunnen trakteren, maarre? Is dat niet een beetje makkelijk? Nee, ik duik de stad weer in. Ik heb tijdens het gekruip hiernaartoe, in de stad een winkeltje gezien dat inderdaad nog open was (althans anderhalf uur geleden nog wel) en dat ga ik eerst maar eens proberen.

Als ik het stadje nader en weer achter in de rij aansluit, zie ik de oude grijze Volvo, met het roodhoofdige gezin, midden op een kruising staan. De hoofden nog wat roder aangelopen en de Volvo, woest witte wolken waterdamp uitbraken. Er staat zoveel volk omheen dat het me onwaarschijnlijk lijkt dat ze nou net op mijn hulp staan te wachten, dus ik ga maar door met de jacht.

Na een toch wel geslaagd etentje, in het zonnetje vlak voor m'n tentje, besluit ik, nu ik weer een beetje afgekoeld en tot rust ben gekomen, toch maar weer even richting Honfleur te rijden. Al was het alleen maar om wat fotootjes te maken. Ik mag aannemen dat de meeste toeristen toch wel richting restaurantje, huisje of camping zijn vertrokken.
De meeste waren dat inderdaad, ik kon redelijk doorrijden, naar het dorpsplein. Zelfs het roodhoofdige gezin met de grijze Volvo was niet meer te bekennen. Het dorpsplein was inmiddels omgetoverd tot een reusachtige motorfietsenparkeerplaats. Tot overmaat van ramp van de terrasgangers.
Maar ja, wie stuurt er eventjes 500 mottorijders weg? Het beste idee wat de terrasgangers konden verzinnen was om dan zelf maar een ander terrasje op te zoeken, waardoor de leeggekomen stoeltjes en tafeltjes weer door de motorrijders overspoeld werden. Niet alleen de natuur houdt zich dus met dergelijke mechanismen in stand, ook mottorrijders eigenen zich op deze manier dus hun plaatsje in de wereld toe, de macht van het getal.

Inderdaad, is het me gelukt nog wat aardige plaatjes te maken, kwestie van lang wachten tot er even geen mensen voor, langs of tegen je camera aanlopen en dan snel afdrukken. Soms heb je nou eenmaal meer dan 10 minuten geduld nodig om 1/1000 seconde te kunnen benutten.
Voor Honfleurse begrippen was deze zonnige 1e pinksteravond mischien rustig te noemen, voor mij leek het nog steeds op de wekelijkse markt en dan wel een markt waar die dag alles gratis weggegeven werdt. Te druk voor mij, ik besluit met de fotobuit weer campingwaards te gaan. Morgen, een warme 2e pinksterdag volgens de voorspellingen trek ik verder naar Bretagne, ook weer binnendoor dus ik wil er morgen een beetje fit aan beginnen.

Bij de camping aangekomen, blijkt er op het oprijlaantje ook een file ontstaan te zijn. Ditmaal veroorzaakt door een sleepwagen met een grijze Volvo station erachter. Bij het passeren zie ik de sleepwagenchauffeur, druk onderhandelen met de camping baas.
Op de achtergrond staat een roodhoofdig gezin, bijna synchroon aan hun ijsjes te likken


01 Juni 2009, Dag 3, richting Mont St Michel ...... 232Km en 70 fotootjes gescoort.

Tja, 2e pinksterdag en dus nog steeds vreselijk druk op de Franse binnenwegen. Elk dorpje zorgt voor een kleine verkeersopstopping en de ingeblikte Fransen kruipen voor me uit. Omdat ik toch ergens het kanaal van Caen moet oversteken, besluit ik dat bij de brug van Bénouville te doen. Sinds 5 juni 1944 is deze brug bekend als de Pegassus bridge. De brug is uit eerbied voor de geallieerde strijders van de Pegasus brigade naar hen vernoemd.
Deze brug vormde een sleutelpositie voor de landingen op de invasiestranden op 6 juni 1944. Als de geallieerden (onder andere) deze brug in handen konden krijgen, was aanvoer van Duits legermateriaal vanuit het oosten van Caen niet meer mogelijk na Dday. Majoor John Howard landde 's nachts met 6 zweefvliegtuigen op een afstandje van 50 meter van de brug zonder dat ze opgemerkt werden. De duitsers werden verrast en de brug in nog geen kwartier veroverd. De peletonscommandant, Den Brotheridge, sneuvelde bij deze actie en wordt gezien als het eerste geallieerde slachtoffer van de invasie.
Aan de westkant van de brug, staat Café Gondrée. Dit is het eerst bevrijdde huis in Frankrijk. Tegenover dit café staat café Picot. De eigenaar die tijdens de Britse aanval buiten stond, werd op de valreep nog even neergeschoten door een duitse soldaat, vanuit z'n eigen café.
Aan de oostkant van de brug bevind zich nu een museum, het, hoe kan het ook anders, Pegasus museum. Hier staat onder andere de originele brug uit 1944, gerestaureerd opgesteld. In 1993 is de brug namelijk vervangen, uit respect voor de Pegasus brigade hebben de Fransen gewoon een grotere versie van de oude gebouwd, om tegemoet te kunen komen aan de grotere verkeersdrukte. Ook is hier een replica van een Horsa,het Britse zweefvliegtuig dat tijdens Dday zo'n grote rol speelde, terug te vinden
Na een bezoek aan het museum en de vernieuwde Pegasus bridge, sjok ik verder achter het ingeblikte spul aan. Uiteindelijk weet ik de Mont St Michel te bereiken, althans de parkeerplaats. .
Na een kleine pauze besluit ik dat het mij hier toch te druk is, om Mont St Michel te bereiken is bovendien een wandeling van een paar kilometer noodzakelijk zodat je je vermoeid in de drukte kan storten. Ik ga op zoek naar een camping, een beetje meer het binnenland in, weg van de drukte.

Uiteindelijk heb ik redelijk snel een camping gevonden, die, hoe kan het ook anders, Saint Michel heet. Als ik even later het tentje opgezzet heb en een rondje over de camping maak, besef ik dat ik als enige met een tentje hier verblijf, bovendien lijk ik hier de jongste campeerder te zijn.
Omdat het nog redelijk vroeg is denk ik eraan om even een kort rondje te maken om de omgeving te leren kennen. Ik heb dan gelijk de kans om wat BBQ spul te organiseren. BBQ is al uitgebakt en vol geladen met briketjes, alleen nog wachten op een paar goede schaslicks, die moeten hier te vinden zijn.

Op m'n rondje ontdek ik dat er een paar kilometer verderop een duitse oorlogsbegraafplaats is, nieuwschierig als ik ben, besluit ik een kijkje te nemen. Het blijkt een begraafplaats te zijn, aangelegd door de Fransen om de Duitse soldaten een waardige begrafenis te gunnen, nabestaanden kunnen de nissen met graven op deze manier bezoeken en de doden in stilte herdenken. De begraafplaats is opgezet in een grote ronde cirkel. Rondom in de cirkel zijn kamers aangebracht met nissen, waarin de dode soldaten ondergebracht zijn. In stilte schuifel ik langs de nissen. Het grootste deel van deze oorlogslachhtoffers was niet eens 20 jaar oud. Ook zij zijn slachtoffer van een fout regime, geen daders, realiseer ik mij. Mischien moet ik m'n mening over het Duitse volk toch wat bij stellen bedenk ik mij. Deze kinderen zijn niet doelbewust en onbevangen de oorlog ingegaan om de vijand te lijf te gaan, ze zijn gedwongen omdat ze geen verdere keus hadden.
11.887 Duitsers liggen hier begraven, geen massagraf maar een waardig onderkomen, gegund door de geallieerden.
Bij het verlaten van de begraafplaats valt me een soort lessenaartje op, in een groot boek kan je je gedachten kwijt. Veel duits, maar ook engels en frans. Niets haatdragends. Verderop staat een grote tafel met boekjes, informatie over de verschillende legeronderdelen waartoe deze soldaten behoorden, boekjes met informatie over duitse legerbegraafplaatsen in het buitenland, allemaal voorzien van een prijskaartje. Via een gleufje in de tafel, kan je je euro's achterlaten. Zijn de Duitsers zo goed van vertrouwen geworden? Geen toezicht? Ze laten het aan de bezoeker over. Mischien heb ik me toch altijd een verkeerd beeld van d......Links achter op de tafel valt me ineens iets op. Een schijnbaar rommelig in elkaar geflansd, 10 pagina's dik boekwerkje op A5 formaat. Op de voorkant prijkt een korrelige zwart-wit foto van een oorlogsdrama. Het boekje valt op, omdat het het enige zonder kleur is. Ik besluit het even door te bladeren en het blijkt over de verschrikkingen van de geallieerde bombardementen op, onder andere, Dresden te gaan. Hoe vreselijk onbarmhartig de Engelsen en Amerikanen wel niet tekeer waren te gaan en hoeveel onschuldige burgers er bij deze bombardementen omgekomen zijn.

Het duizelt me een beetje, onschuldige mensen, onbarmhartige bombardementen, waar halen ze het lef vandaan. Ik besef dat de tijd nog lang niet gekomen is om wat voor reden dan ook mijn mening over duitsers bij te stellen. Voor iemand die weet wat er in de begindagen van de oorlog met onder andere Rotterdam is gebeurt, de brandbommenregens, V1's en V2's op Londen en de Hollocaust kan zich niet voorstellen dat dit volk nog recht van klagen heeft. In een vlaag van woede gris ik alle rommelige zwart-wit boekjes van de tafel en loop er mee weg. Stilletjes hopend dat er mischien toch nog ergens een ouwe Nazi mij bij de uitgang er op attendeerd dat ik al z'n boekjes meeneem en er niet voor betaal. Of hij is niet thuis vandaag of hij heeft vanachter z'n kijkgaatje bemerkt dat, gezien m'n woedende blik, mij beter met rust kan laten.

In een supermarktje, vlak bij Mont St Michel vindt ik m'n schaslickjes en een fesje rode wijn. Binnen een uurtje staan de briketten roodgloeiend en na enige aarzeling, komen de eerste Nederlandse campeerders poolshoogte nemen. Of ik niet wist dat BBQ en hier alleen toegestaan was op de algemene camping BBQ, aan het eind van de camping. Nee dat wist ik niet en ik wil dat ook niet weten.
Een kwartiertje later staat de campingbeheerder naast me, voordat hij wat kan zeggen, bied ik hem een schaslickje aan. Dat gaat er bij de oude baas wel in en uiteindelijk is er helemaal niet meer gesproken over de algemene camping BBQ. In feite vond hij het wel stoer dat ik op een motorfiets een BBQ meesjouw. Hij was vroeger op een oude Norton heel Europa doorgetrokken en had wild in bossen geslapen, z'n eten bereidt boven een campvuurtje en kon zich maar al te goed voorstellen dat al die regeltjes met verboden en geboden, het avontuurlijke behoorlijk onderuit haalde.
Al met al, geen ongeschikte kerel en dat BBQ was al helemaal geen probleem, de algemene camping BBQ stond er alleen voor de mensen die geen BBQ bij zich hadden en zelfs die er wel ééntje bij zich hadden mochten er altijd gebruik van maken.

Als het wat later op de avond wat afkoelt en ik met een lampje op m'n hoofd, buiten nog wat zit te lezen, valt het me op, hoeveel warmte de 10 boekjes over de bombardementen op o.a. Dresden nog geven, als je ze in een BBQ opstookt.



02 Juni 2009, Dag 4, ritje in Bretagne ...... 180 Km en 91x het fototoestelletje getrokken.

Vandaag een rustig dagje, veel Fransen zijn op hun manier weer hard aan het werk gegaan, dat houdt in ieder geval de wegen een beetje vrij en ik kan voor de eerste keer zonder bagage rondrijden. De Suuz trekt het allemaal goed hoor maar stuurt toch wat trager met al dat dode gewicht achterop. Als vanaf de camping linksaf een smal weggetje opdraai valt me direct, na een kilometertje ofzo een Spaans molentje op. Ik besluit even een kijkje te nemen en eerlijk gezegd, dichtbij gekomen....Het molentje is puik gerestaureerd. Als ik door het openstaande deurtje naar binnen gluur, zie ik een tafeltje met wat foldertjes over de omgeving, dezelfde foldertjes die je overal tegenkomt en een bordje met de entree prijs. 6 Euro om een molentje met een doorsnee van een metertje of 5 van binnen te mogen bekijken. Je moet wel heel slechte ogen hebben als je meer dan 5 minuten nodig hebt om dit molentje van binnen te bekijken. Alles goed en wel, iedereen mag geld verdienen, ik ben hgeen krent, maar heb wel m'n grenzen. Bovendien ben ik ook nog eens Hollander hè.
Ik schiet een paar plaatjes van de buitenkant, gelukkig is dat nog wel gratis en vervolg m'n weg over de smalle geasfalteerde single track, vol met gaten, kuilen en los grind. Dit weggetje is een grotere attractie voor een all-road rider dan het molentje en is nog gratis ook.

Mijn eerste echte stop is in Dol-de-Bretagne. Het plaatsje zelf, zegt mij niet veel maar ergens hier in de buurt van dit plaatsje schijnt een Menhir te staan. Je weet wel, zo'n steen waar Obelix altijd mee rondzeult. Het plaatsje zelf verrast me. Er staan een heleboel oude vakwerkhuisjes en het centrum bestaat uit smalle straatjes. In de hoofdstraat vind ik een winkeltje met ansichtkaarten. Net wat ik zoek en inderdaad, zoals verwacht, ook een aangezichtskaart met de Menhir. Via de achterkant van de kaart kan ik de locatie achterhalen. Op zoek dus maar naar de werkelijkheid. Teruglopend naar de motorfiets, kom ik in een klein straatje nog een 2CV tegen. 2CV's zijn volgens mij de beste auto's ooit gemaakt en als ik er eendje!! tegenkom, moet ik er een foto van maken. Dat deze bij een schitterend oud huis geparkeerd staat, maakt het er alleen maar mooier op.
Volgens de locatie van de aansichtkaart, hoef ik alleen de D795 maar te volgen om bij de Menhir Champ-Dolent aan te komen. Dat klopte nog ook, al ben ik er wel eerst drie keer langs gereden zonder hem gezien te hebben. De Menhir staat namelijk ietwat verscholen tussen hoge beplanting aan een heel smal weggetje wat op deze D795 uitkomt.

De volgende plaats die ik aandoe is Dinan. Een stadje wat zo'n 25 kilometer verder naar het zuid-westen ligt. Het centrum van Dinan schijnt uit de late middeleeuwen te stammen en blijkt goed geconserveerd te zijn. Het éne smalle straatje met antieke huizen, wordt opgevolgd door het andere, afgewisseld met kleine middeleeuwse pleintjes met terrasjes. Dinan ligt duidelijk in de schaduw van het gtotere Mont St Michel en de meeste toeristeen gaan natuurlijk op de grote trekpleister af waardoor het in Dinan heerlijk rustig is.
Ook hier, is het eerste de beste pleintje aan de hoofdweg, geconfisceerd door motorrijders. De uitbater van het terras zal het een worst zijn. Elke motorrijder die zijn motorfiets (bijna) op zijn terras parkeert en daar een drankje pakt, wordt overladen met complimentjes over zijn motorfiets. Alleen daarom is het mij een tweede biertje waard.

Ik trek verder noordwaarts, naar de kust, richting Dinard wat bekend staat om zijn fraaie, laat 18e eeuwse huizen. Van die huizen die verder alleen in Hitchcock films voor schijnen te komen. De baai is hier mooi blauwgroen, of is het groenblauw, de lucht strak blauw en de huizen staan er inderdaad. Alsof het een Hitchcock scenario is, de meeste huizen zien er inderdaad een beetje vervallen en vooral verlaten uit. Waarschijnlijk is niet alleen de aankoopprijs van zo'n kast een belemmering voor de meeste mensen maar zo te zien ook de torenhoge onderhoudsosten. In gedachten zie ik mezelf als eigenaar van zo'n pandje, elk vrij weekend en drie jaar vakantie op offerend om de buitenboel een keertje te kunnen schilderen met behulp van een stuk of vier aan elkaar geknoopte ladders.
Tja, alleen voor je huis leven, is het nou ook weer net niet, dan maar ietsje kleiner wonen.

Éenmaal weer aangekomen op de camping, een dubbele verassing, niet alleen ben ik niet meer de jongste campeerder, het Australisch/Engelse stel naast mij is bovendien met een 2CV op rondreis. Met dezelfde BBQ technieken als ik de bejaarde Britten een paar dagen geleden nog heb zien doen, proberen ook zij, het laatste beetje leven uit de voorverpakte worstjes weg te branden. Ik SMS mijn vrouw, dat er hier naast mij een geweldig mooie grijze Charleston 2CV is geariveerd waarna ik binnen seconden een berichtje terug krijg: "Probeer dat ding te stelen en rij er onmiddelijk mee naar huis, die motor halen we in het najaar dan wel weer op".
Voor deze éne keer, omdat ze toch 1000Km verderop zit, durf ik haar bevel te negeren

Dol-de-Bretagne zou achteraf thuis nog voor een verassinkje zorgen. Speurend in Google earth, om te zien of ik niet ergens iets heel bijzonders gemist heb, stuit ik op een fotootje in Google earth. Ik vraag me daarna af, waarom ik nog op vakantie ga of sowieso nog foto's maak, als je ze gewoon kan downloaden.


03 juni 2009 Dag 5, een uitgebreider ritje in Bretagne....247 Km en wel 178!! plaatjes

Vandaag besluit ik een bezoekje aan Cap Frehel en Fort La Latte te brengen, de bedoeling is om daarna de kustweg richting Mont St Michel te volgen, gewoon de zee links houden, TomTom uit en verder maar zien wat ik tegenkom.
Vlak voordat ik de eigenlijke Cap Frehel nader, slechts een kilometertje te gaan nog, zie ik iets staan wat op een klein huisje lijkt. 1 meter breed, 1 meter diep, of lang, 2 meter hoog en een puntdakje. Tegen het huisje is een bord geschroefd PEAGE. Wat tolweg, die éne kilometer? En waar zijn dan de benzinestations en de wegrestaurants en de picknickplaatsen? Het moet niet gekker worden hier. Ik laat de Cap Frehel letterlijk links liggen en vervolg m'n route, dan Fort La Latte maar. 5 Euro voor een onverhard weggetje van een kilometer. Ik ben bereid overal voor te betalen, maar hou niet van oplichterspraktijken.
Aangekomen bij Fort La Latte, blijkt dat het fort van 12:30 tot 14:30 gesloten is. Het is inmiddels 11:30 maar ik besluit toch m'n kans te wagen. Na een pad van een paar kilometer door een natuurgebied komt het fort in zicht en om 12 uur ben ik dus binnen, benieuwd of ze me er inderdaad over een half uurtje weer uitzetten.
Uiteindelijk gaat om 12:30 gewoon de poort dicht en wordt iedereen binnen en buiten het fort aan z'n lot overgelaten, je kan er nog wel uit maar niet meer in. Ook een oplossing, een hele goede zelfs want zo wordt het steeds rustiger en verdwijnen de mensenmassa's vanzelf. Helaas, drie dikke duitsers (zogenaamde DDD's) blijven klitten, ze blijven zich strategisch opstellen en door hun omvang, is er bijna altijd wel ééntje beeldvullend in beeld.
Ik moet geduld hebben om "lege" plaatjes te kunnen schieten.
Fort La Latte is in de 14e eeuw voltooid, de grote donjon dateert uit het prille begin, 1365, via een wenteltrap kun je deze beklimmen, op de top aangekomen, blijk je via een touw over het dak zelfs nog hoger te kunnen komen, op het dak aangekomen, realiseer je je dat je op de plaats staat waar ooit het befaamde duel tussen prins Einar en prins Eric plaats heeft gevonden. Wie dat nu weer zullen zijn? Tja de hoofdrollen uit de film Vikings (1958), gespeeld door Kirk Douglas en Tony Curtis. Historische grond, euh dak dus.
Ondertussen, terwijl ik via het touw het dak opgeklommen ben, hebben de DDD's de achtervolging opgegeven. Ik kom vanachter de verschansing tevoorschijn, als ik op mijn beurt de DDD's achtervolg en plaatjes schiet van waar ik net geweest ben, kan ik ze dus fotografisch vermijden.
Achteruitlopend en achtervolgend, maak ik mijn serie vol, de tactiek heeft gewerkt en tegen openingstijd, sta ik weer buiten.

De kustweg naar Saint Malo voert me verder langs adembenemende kloven, diepe inhammen in het land waar de zee bij vloed en noordenwind hard inbeukt op de rotsige kust. De weg voert over de Balcon d'Emeraude langs het schilderachtige Saint-Briac-sur-Mer. Dit plaatsje heeft alles, een baai, vol met kleine bootjes die met eb onbruikbaar zijn, een zandstrand, een kasteeltje en een schitterend uitzicht. Waarom zou je nog ergens anders willen wonen.
`
Veel te laat arriveer ik uiteindelijk in Saint-Malo. Te weinig tijd om de stad te verkennen, ik kijk wat rond bij de oude haven en het strand. Beslist een plaats waar ik nog eens terugkeer. Nu moeten we hoognodig achter het voedsel van de dag aan. Het wordt namelijk tijd voor de dagelijkse maatijd. Onderweg, vlakbij Mont St Michel schiet ik een supermarkt in. Er is hier iets vreemds aan de hand maar ik zie het nog niet direct. Als ik even later in de rij bij de kassa sta, zie ik het. Het barst hier van de chinezen/jappanners (who knows the difference) al dan niet met mondkapje.
Verbaast kijk ik verder in de rondte, de meerderheid van de kliëntele zijn inderdaad gemondkapte chinjaps. Alsof ze bijtgevaarlijk zijn en gemuilkorft dienen te worden.

Na m'n, uiteraard weer heerlijke éénpansdiner, bedenk ik me dat het m'n laatste avond in Bretagne is. Ik heb dus nog een kans om de Mont St Michel met avondverlichting te fotograferen. Ik pak het statief en fototoestel in en vertrek richting Mont St Michel. Op de toegangsweg naar het bergeiland heb ik een fantastisch uitzicht, het is een warme windstille avond en ik ga lekker, het fototoestel op- en ingesteld op statief in het gras liggen. Laat de zon maar ondergaan, laat de verlichting maar aangaan, ik heb de tijd.

Om 20:00 schiet ik m'n eerste serie plaatjes (telkens 3 voor de HDR bewerking), er volgen nog vele serie's, zodat er altijd wel iets redelijks bij zit. Omstreeks 21:15, na zonsondergang, gaat de verlichting op het eiland aan. Ik blijf nog en kwartiertje plaatjes maken en dan wordt het eigenlijk alweer te donker, de lucht te zwart en de verlichting te overheersend.
Ik ruim op en zie ze komen, honderden Chinjaps, op de toegangsweg. Vanuit Mont St Michel richting het vasteland. Dit eiland schijnt een grote trekpleister voor Aziaten te hebben. Vandaar hun overtollige aanwezigheid. De meesten spreken niet of gebrekkig engels. Een gesprekje aanknopen zit er dus niet in, mijn Chinjaps gaat niet verder dan een 147 met sambal bij.


04 juni 2009 Dag 6, we verlaten pannekoekenland weer 261Km en 105 plaatjes gemaakt

Bretagne laat ik vandaag weer achter me. Het weer slaat om, donkere wolken vanuit het westen, meer wind en de temperatuur is zo'n 5 graden gezakt als ik in de ochtend m'n tentje inpak.
Ik gok er op dat ik droog Normandië kan bereiken. Ik besluit er geen toeristisch rondje van te maken maar direct richting Ohama beach te rijden.
Bretagne, land van cider en pannekoeken. Er valt hier nog veel te verkennen, helaas de tijd is om, wil ik op Dday nog de festiviteiten in Normandië meemaken.
Gelukkig rij ik (noord)oostwaards en laat ik de bewolking achter me. Vanaf Saint-Lo rijdt ik weer in de zon en vanaf Bayeux besef ik weer in Normandië te zijn. Wanneer hebben ze in deze omgeving voor het laatst een windstille dag gehad. Ik besluit de beukende wind een beetje te proberen te vermijden en ga zoveel mogelijk binnendoor rijden. Hoe kleiner en smaller de wegen, hoe beter.
Nadat ik langs een boomgaardje ben gereden, valt me pas iets vreemds op. Ik heb daar wat gezien, maar weet niet wat. In ieder geval, iets wat er niet thuishoorde. 'T is af en toe jammer dat de hersenen de snelheid van een Vstrom op landweggetjes niet bij kunnen houden en omdat ik toch nieuwschierig ben, besluit ik na een kilometertje of twee, toch weer om te keren en de zaak eens te bekijken.
Aangekomen bij de boomgaard blijkt er een compleet legerkamp in de boomgaard verstopt te zijn. Zo te zien heeft een regiment Nederlandse soldaten een tijdreisje gemaakt en hier hun kamp opgeslagen. Ook lijkt het zo te zijn dat alleen dode materie schijnbaar kan tijdreizen. Geen levende ziel te bekennen. Legervoertuigen, tenten, radio apparatuur. Alles gebruiksklaar opgesteld maar geen soldaatje in de buurt. Tja, zo win je geen oorlog.
Ik verken het kamp een beetje, schiet wat plaatjes en achter me'n rug trekt inmiddels een hele colonne legervoertuigen voorbij. 'T wordt druk, maar wat wil je, het is bijna Dday.
Tijd om voor overnachting te zorgen, moet m'n eigen kamp maar eens opslaan
Rechtstreeks aan de winderige kust, vindt ik even later campings zat. Te druk (heleboel cammoeflagegeklede mannen) en veel te veel wind. Ietsje meer het binnenland in komt mij waarschijnlijk beter uit.
Uiteindelijk vind ik wat ik zocht, klein, rustig en stil. Slechts 1 toilletgebouw maar de meeste "campeerders" verblijven in mobile home's en vakantie huisjes, met eigen sanitair. De tent wordt vlakbij het toilletgebouw opgezet en ik heb uitzicht over een bijna geheel leeg grasveld, ideaal.
Vanwege mijn korte en redelijk snelle ritje, heb ik tijd genoeg over vandaag om de omgeving te verkennen en op jacht te gaan naar iets eetbaars. Ik besluit de kustweg een stukje af te rijden en binnen enkele kilometers ontdek ik al het eerste museumpje, gewijdt aan Dday. Waarschijnlijk hebben ze hier meer oorlogsmuseums dan pannekoekententen in Bretagne.
Het museumpje zelf is niet zo heel bijzonder, de bezoekers wel. Er komen verschrikkelijk veel mensen op Dday af, zeker nu met de 60 jarige viering en gelukkig zijn de meeste niet zo saai als ik. De meest geweldige voertuigen zijn op het kleine parkeerplaatsje te vinden. Van oldtimers tot aan compleet gerestaureerde legerjeeps. De bemanning natuurlijk geheel in stijl gekleed. Eigenlijk was de parkeerplaats boeiender dan het museumpje.
Terugrijdend, kom ik langs Cemetrie de St Laurent en besluit een kijkje te nemen. Dit is een gigantische (Amerikaanse) oorlogsbegraafplaats, direct aan Omaha beach. De bewaking is enorm. Zonder gefouillerd te worden en door een metaaldetector te gaan, kom je hier niet binnen. Behalve veel gendarmerie, ook veel Amerikaanse soldaten die voor de beveiliging zorgen en die jongens zien er niet uit alsof ze hier toeristje spelen. Alles staat in het teken van President Obama die over twee daagjes hier een toespraak komt houden en de laatste week is de beveiliging daarvoor al opgeschroefd. Behalve Amerikaanse en Franse soldaatjes, ook veel "Men in black", compleet met oortjes, zo discreet mogelijk opgesteld, in paren van twee. Een redelijk "vriendelijk" verzoek van zo'n oortje om hen maar niet te fotograferen. Voorlopig denk ik dat ik me daar maar eventjes aan hou.
De begraafplaats is indrukwekkend. Aan de rand heb je uitzicht over Omaha beach, het stuk strand waar de geallieerden met man en macht aan land probeerden te komen, de verdediging van de Duitsers probeerden te doorbreken. Achter je liggen dan diegenen die het niet gehaald hebben.
9,387 mensen die hun leven hebben gegeven om een stukje strand te veroveren. Ondanks het indrukwekkende landschap wordt ik er een beetje mistroostig van.
Na nog even de dodenherdenking bijgewoond te hebben, verlaat ik de begraafplaats, rijdt de kustweg af en kom er veel te laat achter dat ik nog iets eetbaars moet zien te vinden.
Geheel in aansluiting met de armoedige omstandigheden waarin de jongens, 60 jaar geleden hier hebben moeten zien te overleven, kom ik op dit late uur niet verder meer dan een paar hamburgers en broodjes van de Lidl. Uitgerekend de Lidl, dat dan dus weer wel. Nouja, op de BBQ, met war Herbes de Provence moet het toch eetbaar te maken zijn, al voel ik me wel even aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan.
Aangekomen op de camping, is het tafereel compleet veranderd. Het rustige grasveldje is veranderd in een compleet legerkamp, ook weer Nederlanders. Op elke graspol staat wel een tentje en het paadje naar het (enige) toiletgebouw, wat achter mijn tentje liep, is een vierbaans snelweg geworden.


05 juni 2009 Dag 7, beetje in het wild rongereden, geen route maar toch 173Km en 153 herrineringen opgeslagen.

Vandaag contact met thuis gehad en zojuist gehoord dat mijn vrouw eind van de maand geopereerd moet worden. Althans, volgens haar. Voor hetzelfde geld is het gewoon deze week maar ik weet ook dat ze dat nooit tegen me zou zegen, bang dat ze is dat ik m'n vakantie afbreek.
Ik besluit nog niet naar huis te vertrekken, ik blijf nog en ga er maar vanuit dat de operatie inderdaad eind van de maand is.
Ik kom er echter niet toe een route te plannen dus ik besluit, ter afleiding dan maar in het wilde weg wat rond te rijden.
Het eerste wat me op de camping opvalt is het kleine groene tentje, iets verderop. Er blijken twee Tsjechen aangekomen te zijn, in een oude Opel Astra. Het tentje lijkt krap voor twee man maar wat blijkt. De baastsjech schijnt in het tentje geslapen te hebben en de hulptsjech buiten. Althans daar ga ik vanuit want die ligt nog in z´n slaapzak, half onder de Opel.
Denk dat de Opel ook van de baastsjech is en dat er een slaapverbod voor hulptsjechen geldt in zowel de auto als het tentje. Gezien de hoeveelheid lege wijn en bier flessen naast de hulptsjech lijkt het me niet dat het hem veel uitmaakt waar hij geslapen heeft.
M´n ritje langs de kust brengt me onder andere naar Arromanches-les-Bains. Hier is direct na Dday een grote kunstmatige haven door de geallieerden aangelegd om in de weken na Dday al het materieel aan land te krijgen. De Fransen zeggen de overblijfselen van de haven, uit respect te laten liggen, als een gedenkplaats, een monument in zee. De Fransen kennende, zulen ze wel gewoon te beroerd zijn om het op te ruimen.
Wat opvalt is dat de gehele kustweg wel aan alle kanten afgezet is. Behalve via een dorpje hier en daar is het niet mogelijk meer om ongecontroleerd op deze weg uit te komen, of eraf te gaan. Het schijnt dat uitgerekend de Amerikaanse president, jawel, Obama himself, morgen ook over deze weg vervoerd zal worden en uit voorzorg is nu al bijna de gehele weg gebaricadeerd.
Er rest dus niet veel anders dan de kustweg maar uit te rijden. Ook geen straf, onderweg valt er voldoende te zien. Het lijkt er op dat gehele volkstammen zich gehuld hebben in militaire kledij en de basiskleur van het rijdend materiaal is hier overwegend groen. Wist niet dat een blauwe motorfiets zo op kon vallen.
Uiteindelijk bereik ik Pointe-du-Hoc.
Pointe-du-Hoc is niet veel meer dan een vooruitsekend stuk rots in de zee. Echter deze rots ligt precies tussen Omaha en Utah beach. Er zouden 155mm scheepskanonnen geplaatst zijn door de Duitsers waarmee ze de beide invasiestranden zouden kunnen beschieten. 255 man van het US 2nd Ranger bataljon zouden de kanonnen moeten vernietigen. Het verhaal is bekend. De Rangers moesten eerst schietschijf voor de Duitser spelen, tijdens de beklimming van de 100 meter hoge rotswand en toen ze uiteindelijk Pointe-du-Hoc veroverd hadden, bleken de kanonnen spoorloos. Ze zijn door de Rangers een paar kilometer landinwaarts teruggevonden en alsnog vernietigd.
Het verhaal wil dat de Duitsers ze na de eerste bombardementen op Ponte-du-Hoc verplaatst zouden hebben, landinwaarts. Ik heb echter zowel de Duitse als de geallieerde stafkaarten kunnen bestuderen en helaas. Op geen van deze kaarten staat het geschut aangegeven. Naar alle waarschijnlijkheid was Point-du-Hoc gewoon nog niet gereed om het geschut te plaatsen en is de actie van de Rangers gewoon verspilde moeite geweest. Het blijft natuurlijk pijnlijk om achteraf toe te moeten geven dat meer dan 160 Rangers, over de Duitse slachtoffers is niets bekend, voor niets gestorven zijn.
Gezien het feit dat de 65 jarige herdenking van Dday en Obama naderen, ook hier veel poespas. Veel militairen, CIA en Men-in-Black die de omgeving uitkammen op onregelmatigheden. Als er een paar vierkante meter veilig bevonden word, wordt er steevast een militairtje neer gezet die de metertjes verder bewaakt.
Verder rijdend passeer ik Grandcamp-Maisy. Nabij dit plaatsje is kortgeleden een aantal duitse kazzematten ontdekt. Dit verdedigingswerk was voornamelijk bedoeld om geallieerde vliegtuigen lastig te maken. Het geschut bestond voornamelijk uit luchtafweergeschut. Echter, de Duitse stafkaarten verder bestuderend staan er wel bereiken aangegeven voor 155 mm kanonnen.
Gezien de liging van het verdedigingswerk, was het hiervandaan ook mogelijk om de beide invasie stranden e bestoken. Waarschijnlijk, aan de fundatie te zien hebben ze hier ook gestaan maar was men net bezig dit geschut te verplaatsen naar Point-du-Hoc, op het moment dat de aanval daar plaatsvond.
De bunkers en kazematten bieden een troosteloze aanblik, donker vochtig en muf. In een ruimte van 6x5 meter verbleven 10 Duitsers. Wat zullen ze blij geweest zijn na de verovering van Frankrijk om daarna opgesloten te worden in een donker stinkend betonnen hok onder de grond.
Op de camping aangekomen, blijken er steeds meer mannen in groene pakken rond te lopen, ook de tsjechen hebben zich in Amerikaans uniformen gehesen. Tja, ik ben hier zo´n beetje het buitenbeentje. Om me heen mannen in camoeflagekleding, te jong om het allemaal meegemaakt te hebben, te oud om soldaatje te spelen. Ik bekijk mijn entourage, blauw met grijze motorfiets, tentje, ook al blauw met grijs, grijs leren jack, blauwe jeans, helm en sokken ook grijs. Help ik val op en er buiten. Ach wat maak im me druk ook, heb vandaag verschillende 80plus jarige veteranen gezien en geen van allen in een groen pak en als ze er naar vragen.
Hé, ik ben gewoon van de marine


06 juni 2009 Dag 8, Dday gevierd, last gehad van Obama dus 275Km moeten rijden en slechts 42 plaatjes bewaard.

Gisterenavond is het zachtjes gaan regenen en kouder geworden. Het slechte weer uit Bretagne schijnt me dan toch ingehaald te hebben. Eigenlijk was ik van plan morgen naar huis te vertrekken, vanwege de operatie van mijn vrouw. Als het droog is, doe ik dat ook wel, mocht ik morgen met regen moeten beginnen. 500 km door de regen terug trekt me niet zo, dan stel ik het even uit, tot de volgend droge dag.
Vanwege het slechte weer was ik vroeg in de slaapzak gekropen, lampje op het hoofd, boek erbij. Helaas, om een uurtje of 12, begaf de rits van de slaapzak het.
Denk dat ik de afgelopen nacht om het uur wakker geworden ben van de kou, een slaapzak om je heen slaan en proberen te slapen, is niet echt een succes.
Tegen een uurtje of zes in de ochtend lijkt het me beter maar een warme douche op te zoeken om een beetje bij te komen van de kou. Ben trouwens reuze benieuwd hoe het met de slaaftsjech is in dit weer.
Het regent nog steeds als ik met m'n waterketeltje langs de Opel en tent van de Tsjechen loop, geen slaaftsjech meer te bekennen, ook niet in de auto. Ik denk dat de baastsjech met de hand over het hart heeft gestreken en ruimte in z'n tentje beschikbaar heeft gesteld.
In het toilletgebouw kom ik er achter dat ik een iets te rooskleurige voorstelling heb van de hieargische verhoudingen in Tsjechië. Achter in het gebouwtje, midden op de vloer ligt de slaaftsjech in Amerikaans uniform, naast een half natte slaapzak. Zo te zien heeft hij vannacht weer geen dorst gehad en gezien de hoeveelheid aan leeg fust om hem heen, beseft hij waarschijnlijk niet eens dat hij op een koude tegelvloer ligt, hoewel, mischien voelt hij zich wel thuis zo.
Ik ben na de warme douche weer een beetje bijgetrokken en als ik zometeen mijn (oplos) koffie als ontbijt naar binnen gewerkt heb, zal ik me ook wel weer een beetje ontspannen kunnen voelen, temeer ook omdat de regen overgegaan is in een licht miezerbuitje.
Terwijl het miezerregentje maar niet wil stoppen, een compleet grijze lucht, ga ik richting St Mere Eglise. Dit dorp is het eerste dorp dat bevrijd is, vlak voor Dday. De geallieerden hadden zo een aantal strategische plaatsjes bezet om de Duitse opmars te stuiten.
De parachutisten die het dorp bevrijdden hadden niet allemaal geluk. Één van hun is met z'n chute aan de kerktoren blijven hangen en hangt er dus nu nog steeds. Volgens de Fransen uit respect, volgens mij omdat ze te lui zijn om hem weg te halen.
Al met al, St Mere Eglise zal 364 dagen van het jaar een heel leuk plaatsje kunnen zijn. Uitgerekend op 6 Juni zit iedereen in St Mere Eglise en dan bedoel ik ook iedereen.
Gelukkig breekt de zon af en toe een beetje door in dit dorp en kan ik weer een beetje opdrogen en opwarmen. Dit dorp zou een annonieme dood gestorven zijn als Dday er niet was geweest. Nu leven ze van de oorlog en met name, vandaag, van de bevrijding. Het hele dorp heeft meer wapen- en (oorlog)souvenierwinkeltjes dan ik de afgelopen dagen gezien heb. Het heeft zelfs een heus oorlogsmuseum, maarja dat heeft elke boer hier.
Genoeg oorlogstuig gezien en ik laat het museum links liggen, wat inhoudt dat ik rechtsaf het dorpsplein op ga. Het hele plein is volgebouwd met eet- en dranktentjes. Wat wil je nog meer, hamburgers? En dat op Dday in Frankrijk, veel bier, ook al weer Duits bier? en de zon, gelukkig wel weer Frans. Verder lijkt het erop dat het complete Amerikaanse leger hier een tussenstop, onderweg naar Irak heeft gemaakt.
Ondertussen heeft een complete Harley club bezit genomen van het dorpsplein, voor mij en reden om maar eventjes een eettentje op te zoeken. Ik heb me zoveel mogelijk verkleed als burger. Motorjack, broek en helm liggen in de koffer maar deze jongens proberen er zo motorrijderachtig mogelijk uit te zien. Wat die Harley dan tussen hun benen doet begrijp ik niet helemaal, komt mischien nog als ik oud genoeg ben om op zo'n ding te rijden.
Tegen de tijd dat ik het terrasje verlaat, de lucht trekt alweer aadig dicht, vertrekt ook de Harley club. Zoals het goede Harley rijders betaamd, blijven er een stuk of 10 achter op het pleintje, met startproblemen.
Ook ik zou m'n probleempjes krijgen, op de terugweg. Hoewel het maar een kilometertje of 40 is, naar de camping, wordt me aan het eind van het dorp al duidelijk gemaakt, door plaatselijke veldwachters dat de snelweg niet toegankelijk is vanwege Obama. Ik wordt gedwongen, binnendoor naar Carentan te rijden. Ook niet simpel, na 5 kilometer wordt ik alweer aangehouden, zelfs gefouilleerd door overevijrige blauwhemden. Aangekomen in Carentan wil ik deze plaats zo snel mogelijk weer verlaten, saai en grauw, bovendien gaat het ook weer regenen. Bij het verlaten van Carentan wordt me duidelijk dat de kortste route weer niet mogelijk is, Obama heeft ook hier de snelweg in bezit genomen. Verder, via een omweg naar Saint-Lo. Niet nadat eerst de motorfiets koffers onderzocht zijn op explosieven of zoiets. Gelukkig had ik m'n handgranaten net in de binnenzak gedaan.
Saint-Lo is wel een aardig plaatsje, niet dat het op m'n lijstje stond, maar ik kan hier gewoon doorheen rijden zonder controle's en andere nare gebeurtenissen, op naar de kust, als ik Bayeux weet te bereiken kan ik daar de kustweg weer oppikken, richting m'n tentje.
Vlak voor Bayeux is het weer raak. Een complete rotonde afgezet. Geen doorkomen aan. Een blauwhemd legt me geduldig uit dat ik zometeen als de VIP's gepasseerd zijn, de rotonde op mag, maar dan alleen om linksaf te slaan. De rest van de rotonde blijft afgezet. Uiteindelijk, na een kwartier in de regen gewacht te hebben en nadat diverse bussen met politie bewaking de rotonde gepasserd zijn. Mag ik en vele wachtenden achter mij, de rotonde op om deze 3/4 rond te rijden. Daarna is het weer uit met de pret. Nouja we gaan in ieder geval weer richting het westen en dat is de richting van het tentje.
De omstandigheden wordn steeds slechter en ik probeer het industrie terrein van Bayeux te vinden. Na een klein uurtje heb ik het gevonden en ik ben op "bekend" terrein. Hier zit een gigantisch complex met supermarkten, resaurants, nouja, een soort Frans fastfood, dat wil zeggen, het is warm en dood en dus eetbaar, maar in ieder geval is het droog, warm en hebben ze koffie.
Ik besluit in de Franse variant van MacDonalds te blijven schuilen tot het weer wat opknapt. Ik schijn niet de enige te zijn. Heel deze Franse MacKloon zit vol met doorregende motorrijders en gezamelijk maken we er een leuke feestavond van. Ik snap nu ook waarom de Mac's geen bier en wijn verkopen, iets wat hier wel gebeurd en waar ze mischien wel een beetje spijt van hebben
Uiteindelijk wordt de regen mider, de wind gaat wat liggen en ik besluit m'n kans te wagen, de laatste lange 20 Km.
Het lukt me de kustweg te bereiken en tot aan de afslag naar de camping leek alles mee te zitten.
De afslag zelf is afgezet met een groot dranghek, twee veldwachters houden de wacht. Afgesloten tot 23:00 uur. Vanwege Obama, hoezo zit die in mijn tentje soms. Ik besluit tot een stil protest, praten heeft geen zin, ik spreek nauwelijks Frans en de woorden die ik ken, willen ze waarschijnlijk niet horen. De motorfiets parkeer ik voor het hek, mezelf in de berm. Da's niet helemaal de bedoeling en ik wordt gesommeerd te vertrekken. Ik ga me daa nou eens niks van aantrekken en blijf volhouden dat ik alleen het afgezette weggetje, 10 meter in wil rijden, voor de rest kunnen ze het heen en weer krijgen.
Nadat de gendarme's ingezien hebben dat hun autoriteit weinig effect op mij heeft raken ze licht in paniek, na wat heen en weer gebrabbel via hun radio's erschijnen er na een tijdje twee blauwhemden op een motorfiets.
Het dranghek gaat open en 1 van hun rijdt erdoor, daarna mag ik, op de voet, euh het wiel gevolgd door de tweede motoragent.
Gezamelijk leggen we de laatste 100 meter naar de camping af en zodra ik onder de slagboom door ben, zijn zij ook weer vertrokken. Inmiddels is het bijna 8 uur geworden. Ik besluit maar een pannetje te koken en ondertussen droge kleren aan te trekken. Als ik een droog T-shirt aan heb en van broek probeer te wissellen gaat er iets mis. Het pannetje flikkerd van het kookdingetje (hoe heet zoiets eigenlijk) ik grijp ernaar, weet het te pakken maar binnen de kortste tijd blijkt het vet waar de twee biefstukjes in lagen te genieten, mijn linkeronderarm aangevallen te hebben.
Tja daar zit je dan, een groen T-shirt, broek op de enkels, linkeronderarm rood van de brandwondjes en twee biefstukjes op het grondzeil.
Ik probeer er nog het beste van te maken, trek het flesje wijn en de knoflooksaus open en zie na het eten dat de schoonste plek van het grondzeil, de plek is waar mijn biefstukjes hebben gelegen.
Het besluit is definitief, morgen vertrek ik, regen of niet. Ik kruip de slaaptent in, wikkel de slaapzak, zonder rits zo goed mogelijk om me heen.
Met het lampje op mijn hoofd pobeer ik de laatste hoofdstukken van "The long way round" te lezen. Ondertussen zingt Amy Lee via m'n Ipod, Listen to the Rain. Alsof ik daar blij van wordt.

De volgende dag zou een lange rit door de regen worden, de drie dagen Parijs heb ik niet meer gedaan en uiteindelijk bleek mijn vrouw toch echt aan het eind van de maand geopereerd te worden.

[Stroompje]

Oké....een leuk tripverslag, voor op een regenachtige zondag..!!
Dit geeft weer wat om van te dagdromen.... het zal toch ooit wel weer eens beter weer worden........
Hopelijk is de operatie goed verlopen......

[Lucsa]

Hier ook genoten van het reisverslag.
Enkele bekende plaatsjes tegen gekomen uit een ver verleden (1990-'91).
Van beide trips vind je een verslagje terug op onze site.
De drukte rond D-Day hebben we mee gemaakt in 1994 (50ste herdenking), we deden dit destijds wel samen met enkele vrienden met de wagen en verbleven toen in het overdrukke St Mere Eglise.
toen oa eventjes gepraat met enkele Amerikaanse veteranen, waarvan diverse voor de eerste keer terug op Franse bodem stonden.
We zagen er oa Amerikaanse parachutisten in aktie gevolgd door een groep veteranen die er op D-Day hadden gesprongen.

[FastLoe]

voor op een regenachtige zondag

Die komen er voorlopig genoeg vrees ik

Maarre, elk weer is toch Vstrom weer? Tenminste, hier bij de West Coast Riders wel hoor

[Stroompje]

voor op een regenachtige zondag

Die komen er voorlopig genoeg vrees ik

Maarre, elk weer is toch Vstrom weer? Tenminste, hier bij de West Coast Riders wel hoor

FastLoe, je wil toch niet beweren dat je vandaag nog voor je lol een tourtje hebt gemaakt......
Ik waai hier nu nog bijna uit mijn stoel....en 't water komt met bakken naar benee.

[FastLoe]

Zonder woorden

[Stroompje]

Ja jaa.....deze is al een eerder voorbij gekomen...... mooi niet vandaag

[FastLoe]

Ja jaa.....deze is al een eerder voorbij gekomen

Tja, dan wordt het toch eens tijd voor nieuw materiaal, heb in 2010 nog nix gemaakt

[Richardc]

Leuk verslag! Doet me denken aan een reisje dat ik een paar jaar geleden met een collega-strommer door Normandië heb gemaakt. Toen was er ook zo een congres van Kukident in Honfleur, heeft ons ook zo lang gekost om door dat stadje te raken.

Groeten,
Richard

[FastLoe]

Toen was er ook zo een congres van Kukident in Honfleur, heeft ons ook zo lang gekost om door dat stadje te raken.

Tja, een conges van Kukident, dan blijf je al snel plakken. Toch?

[Dgr]

Toen was er ook zo een congres van Kukident in Honfleur, heeft ons ook zo lang gekost om door dat stadje te raken.

Tja, een conges van Kukident, dan blijf je al snel plakken. Toch?

Mooi reisverslag! Maar waarom alle foto's in HDR?

[FastLoe]

Maar waarom alle foto's in HDR?

De meeste zijn niet echt HDR, wel als basis een 12 bits RAW bestand gebruikt. Voor mij brengt een standaard JPGtje te weinig over. Het gaat er mij niet zozeer om, een plaatje te schieten van waar ik langs ben gekomen. Meer een analyse te geven van een "belevingsmoment"

En ja, dan kom je al snel terecht in een formaat waar je iets afwijkt van de normale fotootjes.

[Dgr]

Maar waarom alle foto's in HDR?

De meeste zijn niet echt HDR, wel als basis een 12 bits RAW bestand gebruikt. Voor mij brengt een standaard JPGtje te weinig over. Het gaat er mij niet zozeer om, een plaatje te schieten van waar ik langs ben gekomen. Meer een analyse te geven van een "belevingsmoment"

En ja, dan kom je al snel terecht in een formaat waar je iets afwijkt van de normale fotootjes.

Goed argument Moet zeggen dat je van de meeste foto's wel een kunstwerkje maakt. Ze houden de aandacht langer vast dan een gemiddeld vakantiekiekje.